Dat paarden prachtige spiegels zijn, daar weet medeblogger Wendela alles van. Toen ik haar vorige blog las, dacht ik na over wat mijn merrie Casindy mij allemaal geleerd heeft. En dat is eigenlijk best wel wat! Niet alleen fysieke dingen als ‘een goede zit’ of ‘de juiste hulpen’, maar ook -of voorál- mentale dingen. Dit zijn mijn vijf belangrijkste lessen, die Casindy mij geleerd heeft.

1. Jezelf zijn

Ja, met stip op nummer één. Onderling zijn paarden altijd zichzelf, omdat ze geen woorden gebruiken waarmee ze zichzelf anders kunnen voordoen. Wij mensen kunnen onszelf of anderen wijsmaken dat we niet bang zijn, maar een paard prikt daar doorheen, doordat ze onze lichaamstaal en intenties feilloos lezen. Dat moet ook wel, want een kuddeleider moet een paard zijn dat nooit ‘doet alsof’, omdat ze er honderd procent op moeten kunnen vertrouwen. Casindy is een paard dat een échte leider verwacht, waar ze volledig op kan vertrouwen – en ze is nogal veeleisend. Ik ben dat nu denk ik 90% van de tijd (hoop ik), maar vroeger niet. Ik was onzeker, maar verwachtte wel van haar dat ze maar ‘gewoon’ deed wat ik vroeg. Zij liet op haar beurt haar mening klinken door zich los te trekken en heel hard weg te rennen. Tip: Check altijd of dat wat je voelt ook overeen komt met wat je doet.

2. Zelfverzekerd zijn

Dit hoort deels bij nummer één. Je kunt namelijk alleen helemaal jezelf zijn als je echt achter je beslissingen staat. Casindy had heel duidelijk een zelfverzekerd mens nodig. Zelf was ze erg onzeker, vooral als het om mensen ging. Mensen waren volgens haar onbetrouwbaar en ik moest het tegendeel bewijzen. Best lastig! Hoe zekerder ik was van mijn zaak, hoe makkelijker ze iets voor me deed. En hoe vaker dat gebeurde, hoe groter haar vertrouwen in mij als leider groeide. Zo werkt het met mensen niet anders eigenlijk. We hebben graag een manager of directeur die precies weet wat hij wil, waarom hij het wil en hoe hij dat -met het team- gedaan kan krijgen, toch? Tip: Wil je paard iets niet doen? Ga bij jezelf na hoe sterk jouw focus en zelfverzekerdheid is.

3. Frustratie levert niets op

Als er iets is waarmee je niets gedaan krijgt, is het wel frustratie. Het is makkelijk om je paard de schuld te geven: “Hij doet het alweer niet” of “Hij wil het ook nooit!”. Maar eigenlijk kun je de fout alleen bij jezelf leggen; JIJ wist namelijk niet hoe je het toch gedaan kon krijgen. Pat Parelli zegt het mooi: “If your horse says no, you either asked the wrong question, or asked the question wrong.” Dus óf je hebt de verkeerde vraag gesteld (hij kán het letterlijk fysiek of mentaal niet) of hebt de vraag verkeerd gesteld (bijvoorbeeld verkeerde of tegenstrijdige hulpen).

Casindy trok zich vroeger zó vaak los, vooral tijdens cirkels linksom. Ik werd daar soms wel gefrustreerd van, want ik wist niet hoe ik het moest oplossen. Het bleek dat ik de verkeerde vraag stelde. Ik vroeg haar namelijk om doelloos rondjes te lopen, in haar eentje, aan het einde van het touw. Fout, want zo in haar uppie werd ze nog onzekerder, en wist zij veel dat ze bij me mocht komen na drie rondjes? De oplossing was om nog sneller te belonen en de beloning vooral ook zichtbaar te maken. Ik zette een ton met een snoepje net buiten bereik, waar ze naartoe mocht bij de gewenste inzet. Nu had het rondjes lopen tenminste een fysiek doel! Tip: Als je merkt dat je gefrustreerd raakt, stop dan even helemaal en denk na over elk aspect van je vraagstelling.

4. Van het moment genieten

Paarden leven altijd in het hier en nu. Die denken niet na over het eten van vanavond of de ruzie van gisteren. Mensen zitten vaak juist vaker in het verleden of de toekomst dan in het heden! En geef toe: als je eenmaal op je paard zit, denk je (bijna) nooit aan hoe die training van een paar dagen terug ging, of over hoe hij volgende week zal lopen. Het gaat om wat je nú voelt en rijdt. Van het moment genieten kan ook héél goed in de wei of paddock. Ga er gewoon eens een halfuurtje bij zitten als de paarden aan het eten of relaxen zijn. Het is heel rustgevend om naar te kijken. Tip: Drukke werkweek of chaotisch huishouden? Ga even bij je paard in de wei ‘niksen’ en ontstressen.

5. Iemand waarderen om wie hij is

Het is grappig en bijzonder hoeveel we van ons paard accepteren en hoeveel we vaak willen veranderen aan onze vrienden of partner. Van een onenigheid met onze partner kunnen we nachten wakker liggen. Als er zoiets met ons paard gebeurt, denken we snel: Jammer, morgen weer een dag. Zij kunnen er niets aan doen, het is de taak van de mens om het beste uit onze paarden te halen. Maar als het om mensen gaat leggen we toch sneller de schuld bij de ander. Interessant, toch? Casindy heeft me geleerd om iemand te waarderen om wie hij is. Natuurlijk is de klik er niet met ieder mens of paard, maar dat hoeft ook niet. Het gaat erom dat als je ervoor kiest om samen te blijven met een paard of persoon, je de kleine ‘minpuntjes’ van de ander accepteert. Tegenwoordig kan ik bijvoorbeeld mijn schouders ophalen als Casindy zich eens lostrekt, in plaats van boos of verdrietig te worden. Tip: Ontdek voor jezelf hoeveel je van je paard accepteert, maar niet van je partner. Hoe zou je reageren als je (mensen)partner een paard was?

Welke lessen heb jij van je paard geleerd? Ik ben heel erg benieuwd! Laat het weten in een reactie onder deze blog.