Ik ben wel eens stampend en steigerend thuis gekomen: “Zo’n stomme dag en dan doet die bok ook al niet leuk mee!” Ondertussen weet ik wanneer we wel en niet wat kunnen doen en weet ik vooral mijn aandeel erin. Altijd beloof ik mezelf dat ik niet in zulke drukke situaties kom dat ik niks meer met m’n  paarden kan doen. Maar soms…

Het einde van het schooljaar (ik ben docent) is altijd hectisch. Maar op het moment zit m’n agenda extreem vol, is het druk op het werk omdat dingen af moeten en privé is het hectisch. Allemaal belangrijk en het kost allemaal tijd. Kortom, de paarden schieten er bewust een beetje bij in.

Al jaren weet ik dat als ik druk ben, dat Wick dan geen zin in me heeft. Of eigenlijk; ze kan het niet hebben van me. Toen ik jaren geleden na een lange, drukke werkdag brokjes kwam voeren en m’n Haflingerdame me zag en in galop weg vluchtte, ging er langzaam een lampje branden. Eerlijk is eerlijk: ik was verdrietig, boos en teleurgesteld in Wick. Maar dat was vanuit mijn oogpunt. Als ik door Wick haar ogen probeer te kijken, kom ik met spanning en stress haar ruimte in. Die had ze zelf al, dus dat van mij kan er niet bij. Ze ging, dan maar geen brokjes. Veiligheid gaat voor eten.

Ondertussen zijn we jaren verder en is het vertrouwen in elkaar gegroeid. Toch zijn de drukke tijden waarin ik me op dit moment bevind, niet de periodes waarin we progressie kunnen maken. Simpele, vetrouwde dingen kunnen we best. Beetje neckrope rijden, beetje samen door de bak lopen zonder optoming, beetje grondwerk, dat lukt wel. Maar gericht trainen, nieuwe dingen leren of dingen verbeteren, dat zit er niet echt in op het moment. Dus draaien we op de stationaire stand, verliezen niet maar er komt ook niks bij.

En dan m’n lieve Pup, die is zo ongeveer het tegenovergestelde van Wick. Pup heeft net een hoekje dominant in haar karakter. Moet altijd even mopperen en morrelen. Loopt rond met een figuurzaagje om aan het leiderschap te zagen. Dat doet ze in de kudde bij de leidende merrie en dat doet ze bij mij. Ik weet het, maar die grote lieve ogen en die zachte blik maken dat ze soms met net iets teveel weg komt. Normaal niet erg, het is gewoon wat we hebben samen.

Als ik druk en stressig ben, verandert het figuurzaagje in een motorkettingzaag. Heb ik ineens een zwaar tegendraadse Pup die erg uitgesproken is. Die haar achterwerk naar me keert en volle bak discussie wil voeren over wie van ons beslist met veto. Hmm, daar staat m’n hoofd uiteraard niet zo naar. Ooit vond ik dat ze gewoon moet conformeren, nu snap ik dat ze ziet dat er ruimte is voor discussie. Het feit dat ik me er aan stoor, in plaats van er om lach, is al de reden dat we niks kunnen leren op zo’n moment. Dus kijk ik naar haar, borstel de winterharen eraf en dat is het.

Dus daar waar mijn ene paard de drukke versie van mij niet kan hebben, wil de andere die drukke versie best een lesje leren. Het wordt vanzelf zomervakantie. En dan heb ik zes weken de tijd voor vooruitgang!

Tot die tijd mogen de paarden in de wei genieten en ontspannen.