Mam, mam, wat eten we vanavond? Spruitjes kind. Gatsiedarrie mam, ik houd niet van spruitjes. Ik weet het kind, maar we eten ze toch. Ze zijn goed voor je gezondheid, bovendien moet je alles leren eten en daarbij, we eten ze maar vier keer per jaar. En niet zo zeuren hoor, zo vies zijn ze niet. Spruitjes zijn wel vies en ik wil ze niet!

Van de week moest ik mijn paard Poca ontwormen. Poca houdt niet van ontwormen. Het is maar vier keer per jaar, het is goed voor haar gezondheid en hoewel ik snap dat Poca het niet leuk vindt, moet het toch. In mijn auto op weg naar Poca dacht ik weemoedig terug aan vroeger en hoe mijn moeder probeerde me spruitjes te laten eten. Ik vroeg me af wat mij als kind geholpen zou hebben bij mijn aversie tegen spruitjes. Eten moest ik ze toch, dat snapte ik ook wel. Maar wat had het eten van die kleine vieze groene balletjes makkelijker voor me gemaakt? Juist ja, begrip!

Overtuigd van mijn wens begripvol te zijn, ging ik naar Poca. Ik liet Poca de wormenkuur zien. Ze keek me aan met een gezicht als een oorworm. Het woordje vies stond van haar hele gezicht af te lezen. Ik aaide haar over haar nek en zei: ik snap dat je het vies vindt! Vervolgens stopte ik de wormenkuur in mijn zak. Ik zocht naar een manier om Poca te helpen de wormenkuur van een positieve kant te bekijken. Ik besloot dat Poca, die uit zichzelf niet zo graag beweegt als het niet hoeft, kon kiezen tussen werken op de cirkel of stilstaan bij de wormenkuur.

Ik vroeg Poca te gaan stappen en draven op een relatief kleine cirkel. Na een paar rondjes mocht ze binnen komen en bij me komen staan terwijl ik met de grootst mogelijke zachtheid haar neus en mond aaide met de wormenspuit. Zodra Poca ontspannen was en geen negatieve reacties meer gaf op mijn empathische aai-partij, mocht ze weer aan het werk op de cirkel. Het duurde niet lang voordat Poca er duidelijk voorkeur voor had om stil te staan en geaaid te worden.

De wormenspuit zelf gaf nu in ieder geval geen spanning meer. Langzaam bouwde ik de aai-sessies uit tot het punt dat Poca ontspannen stil kon staan met de spuit in haar mondhoek. Ik was samen met een vriendin die ook bezig was haar paard te laten ervaren dat de wormenspuit heel erg oké kon zijn. We kletsten wat tussendoor. We lachten om de gezichtsuitdrukkingen van onze paarden en wisselden woorden van dankbaarheid uit over het feit dat we ervoor konden kiezen te ontwormen for the horse. Zo waren niet alleen onze paarden ontspannen maar wij ook.

Terwijl Poca ontspannen stil stond met de wormenspuit in haar mondhoek, vroeg ik me af wat ik er verder aan kon doen om het geheel nog beter te maken voor Poca. Een antwoord op die vraag kon ik niet verzinnen en zo besloot ik de spuit leeg te duwen in Poca’s mond. Poca bleef ontspannen staan en slikte de rotzooi door. Ze deed niet eens een poging om haar hoofd weg te draaien. Ze bleef gewoon staan! Wow.

Voorheen voelde ik me schuldig als ik een wormenkuur had gegeven. Het was voor niemand fijn al deed ik het zo zachtjes mogelijk. Wat ontbrak was mijn begrip voor de reactie van Poca. Nu ik met hart en ziel had ontwormd for the horse, voelde ik me heel erg oké. Ik had niet het gevoel dat ik iets goed hoefde te maken of dat ik Poca iets aan had gedaan. Ik was kordaat en begripvol tegelijk voor het feit dat wormenkuren en spruitjes niet te eten zijn!