M’n pony’s en ik doen aan Parelli. We volgen meestal het programma aardig en zijn ondertussen ook al leuk onderweg daarin. Liberty heb ik altijd ene beetje gemeden. Het losse grondwerken, daar kreeg ik de bibbers van. Want dan was ik iets heel belangrijks kwijt… controle. Achteraf bleek het helemaal niet kwijt, maar alleen maar te verbeteren.
“Liberty is niet mijn savvy,” riep ik altijd. Of nog erger: “Liberty is niet onze savvy”. Want dan lag het ook nog een beetje aan het paard en zeer zeker niet aan mijn behoefte om het touwtje in handen te houden. Letterlijk.
Ergens vorig jaar heb ik vooral mezelf een schop onder m’n kont gegeven. Want groei ligt daar waar je vooral net niet wilt zijn. Dus moest ik wel met dat losse aan de slag. Tuurlijk had ik wel eens wat gedaan, maar nooit goed en lang genoeg om er bekwaam in te worden. Dan was ik alweer gestopt omdat ik teleurgesteld was in m’n pony. Omdat die weg liep, niet bij me wilde blijven.
Als je wilt dat dingen veranderen, zal je zelf moeten veranderen. Tijd om anders tegen dingen aan te kijken, tijd om dingen anders te ervaren. Er is maar een antwoord op de vraag “Waarom gebeurt dit zo?” Dat is “omdat het kan”. Dingen verlopen zo, omdat het kan. Als je een andere uitkomst wilt, moet je zorgen dat dingen anders verlopen.
Ik stopte met te proberen een circling game om me heen te krijgen met een los lopend paard wat alleen maar weg liep op het moment dat het achter me kwam. Kilometers heb ik gewandeld met een los paard naast m’n schouder. Stick to me, plak aan me vast. Hoor bij me, beweeg met me, jouw taak om aan m’n schouder te blijven. En blijft je paard niet plakken, dan is dan niet omdat je als mens niet leuk of goed genoeg bent. Dan is dat omdat het paard even de taak kwijt is. En dus vind je daar verder niets van en ga je weer verder. Tot het moment dat het niet beter wordt, dan moet je stoppen op het hoogtepunt.
Na sessies vol schouder aan schouder wandelen heb ik veel sessies besteed aan ‘draw’. Het naar me toe halen van het paard, want die behoefte moet onwijs groot zijn. Bij mij is de beste plek en zolang m’n pony dat denkt wil-ie niet weg. Bij mij is het goed, veilig, rustig en duidelijk.
Toen ik het gevoel had dat het kon, zijn we rustig gaan werken aan de cirkels om me heen. Na de cirkels in stap volgde draf en ook galop, wisselen van kant en tussendoor eens over een sprongetje. Raken we ergens onderweg de weg een beetje kwijt, vergeet ponylief het plan, dan bouwen we weer op vanuit schouder aan schouder. Even de neuzen dezelfde kant op werkt zo verhelderend.
Wat ook helpt is veel meer rust inbouwen. Gewoon samen staan, naast elkaar. Samen ontspannen schept een band op een of andere manier.
Wat ik heb geleerd van het hele losse avontuur is om nog meer aan te sluiten bij m’n ponies. Dat heeft zijn uitwerking in online, maar ook in freestyle rijden en in rijden met contactteugel. Aan sluiten met tempo, met de juiste oefening op het juiste moment, wanneer kunnen we verder en wanneer moeten we wachten. M’n timing is verbeterd, m’n opdrachten zijn in lichaamstaal kleiner geworden, maar m’n communicatie met m’n intentie is vergroot. En we zijn maar net begonnen.
Op dit moment probeer ik met drie paarden tegelijk los te cirkelen, waarbij ik stil sta en uiteindelijk wil ik de paarden in galop hebben. Dan droom ik ook nog over vliegende wissels.
Lijkt me een leuke uitdaging…