Ik hou erg van buiten rijden. Hier in de buurt zijn prima uitrijmogelijkheden, kilometers ruiterpaden in het Noord-Hollands Duinreservaat en het strand is ook makkelijk bereikbaar. Helaas net te ver van ‘stal’ (hoe noem je de plek waar je pony’s 24/7 buiten wonen anders). De trailer biedt uitkomst, m’n beide pony’s zijn na uren training makkelijk te laden.

Met twee pony’s en beperkt de tijd, is het altijd lastig wie wanneer wat doet. Ergens in de reis is het handpaarden ontstaan, al weet ik niet meer wanneer. Meestal rij ik met een handpaard thuis door een van de weilanden. Mooi makkelijk, rechtuit, twee vliegen in een klap. M’n pony’s wisten al lang dat je niet aan een leadrope hoort te trekken. De eerste paar keer met extra neckrope gereden om mezelf in balans te kunnen houden als het handpaard zou trekken aan me. Het ging al snel soepel en fluitend, voor de pony’s leek het veel logischer om samen te bewegen.

Maar altijd polder en gras, dat was al gauw niet progressief genoeg. Ik wilde met twee paarden naar de duinen. Op het gras liep het handpaard naast me, ter hoogte van m’n knie. In de duinen liggen smalle paden, dus moet het handpaard volgen. Dat eerst aangeleerd thuis, tot dat vloeiend ging. Inclusief het wisselen van hand en de leadrope die over de achterhand van het rijpaard glijdt. Wat gebeurt er als de leadrope onder de staart komt? Hmm, dat moet ik maar zien te voorkomen…

De stoute schoenen op een dag aangetrokken en twee dames ingeladen. Had hulp op afroep, maar dat was niet nodig. Pony’s laden zo, geen probleem. Met de trailer naar de duinen, daar uitladen en aan de trailer wachten. De één opzadelen, andere aan een featherline (een hele lichte 15ft leadrope, op verzoek gemaakt door EquiPlay), opstappen en weg zijn we.

Meestal heb ik Wick als rijpaard, gewoon omdat dat het meest vertrouwd voelt. Wick is op haar manier voorspelbaar, in al haar onvoorspelbaarheid. Daarnaast is ze de baas over Pup, dus ze helpt me met corrigeren als dat nodig is. Pup vindt het wel fijn om te volgen, dus is ze wat dat betreft fijner als handpaard. Andersom kan ook, net als halverwege wisselen. Met twee gezadelde paarden op pad en dan beugelriemen en teugels omhangen en wisselen van rijpaard. Het gaf wat verwarring bij wandelaars die we tegen kwamen; of we een ruiter verloren waren onderweg? Nee hoor, een auto heeft toch ook een reserveband.

Rijden met twee paarden heeft een heel groot voordeel. Je bent namelijk op pad met een kudde. Met twee zijn de paarden gewoon rustiger, raar maar waar. Ze houden rekening met elkaar, ze werken als kudde. Meestal heb ik aan m’n handpaard geen omkijken, die heeft als taak om te volgen en dat gaat 99% van de tijd goed.

De haken en ogen zitten voor ons aan het passeren van andere paarden, het is even zoeken om ze allebei aan de kant te krijgen. En als er paniek uitbreekt, dan gaat het dubbel zo snel dubbel fout. Zolang m’n rijpaard rustig is, kan ik het handpaard wel kalmeren. Maar degene waar ik op zit moet ontspannen blijven, anders stap ik af. Dan zijn m’n pony’s eigenlijk heel snel weer rustig, ik kan ze nog altijd meer helpen op de grond dan vanuit het zadel.

Ik heb met m’n paarden wel een aantal afspraken m.b.t. handpaarden:

• ik beslis en bescherm ze tegen de buitenwereld en elkaar
• niet onaardig doen tegen elkaar, we zijn een driekoppig team
• voor het handpaard geldt: volgen op de aangegeven plaats
• trek niet aan de leadrope

Ik zoek graag de grenzen op. Ondertussen kunnen we stappen, draven en galopperen in de duinen. Het handpaard kan ik voor me uit sturen, ook in draf. We kunnen met z’n drieën over het strand draven, acht hoeven klinken op het harde zand fantastisch! Met twee pony’s op pad, het in- en uitladen, ze vinden het ondertussen normaal.  Ik vind ze bijzonder knap!

Probeer ergens (veilig) uit of je ook met een handpaard kunt rijden. Zet je een foto op de Facebook pagina?