Ik heb een LBi vuurpaard, een halfgeborene met een korenaar op de hals. En nu?
Er zijn verschillende mensen die paarden indelen met “persoonlijkheden” of op basis van karatereigenschappen. Hempfling deelt in in paardenpersoonlijkheden, Laarakkers beschrijft paardentypen, Linda Tellington-Jones kijkt naar vormen aan het hoofd en naar kruinen en Parelli kent vier quadranten. Er zijn er vast nog meer, maar dit zijn degene die ik wel eens bekeken en gelezen heb.

Allereerst; hebben paarden een persoonlijkheid? Zijn paarden verschillend van elkaar? Daarover zullen de meningen verdeeld zijn. Ik denk dat als je afspreekt dat je onvoorwaardelijk luistert, ze “een stem” krijgen “het gesprek” met ons aangaan. Volgens mij hebben paarden dan ook hun eigen persoonlijkheid.

Kan je een persoonlijkheid indelen in een vakje? Hmm, dat denk ik eigenlijk niet. Zou zelf ook niet in een vakje willen. Heb de afgelopen jaren voor de klas vele leerlingen voorbij zien komen, maar nog nooit een patroon gezien tussen uiterlijk en karakter. Dan is de relatie tussen gedrag en houding makkelijker te leggen dan de relatie tussen uiterlijk en gedrag.

Het is wel fascinerend om te bedenken waarom we zo graag ons paard in een hokje willen hebben. Maakt het plaatsen in een vakje dingen duidelijker? Geeft het een excuus? Vaak wel, hoor ik om me heen. Dat doet-ie omdat hij een vuurpaard is, of een RB-ex, twee kruinen heeft of een hoeder van het vuur is. Dan heeft het gedrag een oorzaak, dan ligt het ergens aan (aan het paard) maar zeker niet aan ons als mens. Waarom willen we gedrag zo graag verklaard hebben?

Een deel komt waarschijnlijk voort uit het feit dat paarden zo anders de wereld inkijken. Wij zijn gemaakt als jagers/verzamelaars, met ogen die recht vooruit kijken, jagers die doelgericht en lijnrecht op hun doel afgaan. Paarden zijn watjes; vluchters, met omtrekkende beweging benaderende planteneters die altijd bang zijn voor kleine ruimtes en onverwachte geluiden. Essentieel anders dan wij en toch willen wel een symbiose. Dan is een rigide sticker erop plakken en het paard in een vakje duwen de minst verstandige oplossing, lijkt me.

Ik ben best communicatief vaardig, kan ook best spreken voor een groep, maar in een groot gezelschap ben ik wat afwachtend. Ik hoef niet in het middelpunt van de belangstelling te staan, maar hoor mezelf toch maar wat graag praten. Tegenstrijdigheden in m’n persoonlijkheid, vaak zijn dingen afhankelijk van de situatie. Bij paarden ook. Je kan best in de stal een boterhamzakje openen en een sneetje brood geven. Maar datzelfde zakje wat wappert in de bak is eng. Andere plaats, andere reactie van het paard. Andere reactie van de mens. Soms helpt dan rust, soms helpt de overtreffende trap. Wat eigenlijk nooit helpt is reageren vanuit emotie.

Ik heb lang gezocht naar handvaten om met m’n paarden om te gaan. Uiteindelijk heb ik de beste gevonden; trial and error. Er gebeurt iets en ik reageert daar op, gaat het goed dan klopte de reactie. Gaat het mis dan moet ik verder zoeken. Wat ligt 180 graden om van m’n instinctieve reactie? Soms is dat goed. En soms moet ik nog een of twee keer zoeken.

Met als voorbeeld; m’n ongeduldige paarden hebben bedacht dat als je beukt tegen de achterstang van de trailer, dat dan de stang weg gaat. Nou kan ik de achterstang van de trailer niet los maken als daar een paardje tegenaan hangt, dus moet ik op zoek naar een oplossing. Snel de achterstang los maken maakte het probleem erger, even laten wachten en dan rustig de stang los helpt maar bij een van de drie.

De andere twee zijn hardnekkiger. Eén laat zich corrigeren met een duwtje tegen haar achterbeen op het moment dat zij duwt met haar achterwerk. Dat een paar keer herhaald en toen was het over. Maar de laatste gaf niet zomaar op. Dan heb je pas karakter! Zodra de achterklep open ging, beukte ze tegen de achterstang. Dus als ze beukte ging de klep weer dicht. Rustig staan, klep open. Beuk, klep dicht. Drie herhalingen later koos ze eieren voor haar geld en blijf wachten… tot ze het tikken van de stang hoorde. Hoera, nieuw probleem.

En als je het helemaal niet weet? Frustratie voelt borrelen, teleurstelling voelt opkomen, denkt dat je paard expres je dingen aan doet? Lach dan om je roofdierbrein, lach naar de persoonlijkheid die je onzeker heeft gemaakt en weet dat er nog veel te leren is. Paarden zijn bijzondere wezens!