Ik ben Parelli-student, ondertussen al meer dan een decennium. Ik “doe” geen Parelli, voor mij is Parelli zo verweven in alles wat ik doe dat het bijna vanzelf gaat. Als het dat niet gaat, val ik terug op de acht principes van Parelli. Ik leg de acht principes uit in een serie van acht blogs (lees hier de voorgaande delen). In deze blog leg ik principe drie uit: “Communication is two or more individuals sharing or understanding an idea”.
Principe 3: Communication is two or more individuals sharing or understanding an idea
Ik heb een idee. Nu praat ik Nederlands tegen m’n paard en die snapt dat gewoon. Kijk maar:
Dit soort flauwekul kan je aan de hand halen als zowel paard als mens hetzelfde idee en dezelfde communicatie daarover hebben. En tuurlijk doet Pup niets op gesproken taal, maar gewoon op m’n zithulpen ;-). Maar wel zo licht dat ik zonder optoming, met telefoon in m’n hand dit filmpje kon maken. Vermakelijk was het wel, vooral om collega’s die niks met paarden hebben mee te verbazen. “Hee, handig zo’n paard dat Nederlands verstaat!”.
Mijn paarden verstaan lichaamstaal, mijn lichaamstaal. Ik heb een taal met ze gemaakt, ons eigen taaltje met voor elk paard een ander dialect met andere klemtonen. Onze communicatie gaat niet over carrotsticks of teugels, onze gaat over positie ten opzichte van elkaar, expressie, intentie. En als we echt fijn spelen gaat het slechts met denken.
Communicatie: twee of meer individuen delen of begrijpen een idee. Mijn paard is een individu, dat een eigen idee heeft en beschikt over voldoende communicatie om mij dat idee mee te delen. Bijvoorbeeld dat we nog niet weg gaan bij het eten, of juist op weg zijn naar gras. Het paard communiceert met mij, het is aan mij om te luisteren. Snap ik het idee van m’n paard?
Hoe communiceert m’n paard?
Bij paarden telt alles; de ogen, de oren, de neusgaten, de hoofd-halshouding, staart, buiging, positie ten opzichte van mij en nog honderd andere kleine dingen. Door te kijken leer ik het zien, door te voelen leer ik het begrijpen. Voor mij gaat horsemanship over gepast reageren vanuit je gevoel. Ik wil niet ‘beredeneerd juist’ zijn, want dat duurt te lang. Ik wil gelijk goed communiceren. Ik wil een begripvolle maar duidelijke gesprekspartner zijn. Vaak gaan de eerste gesprekken over kriebelplekjes. Voor mijn paarden is het volstrekt logisch om hun neus op hun ribben te duwen en me dan aan te kijken. Met zo’n vragende blik. ‘Dat plekje graag, kriebel maar’.
Hoe communiceer ik?
Ik moet vanuit vooral verbaal naar vooral non-verbaal gaan communiceren. Door het verbale even te laten, is er ruimte om het non-verbale meer te ontwikkelen. M’n schouders, m’n hoofd, m’n expressie, m’n energie, m’n voeten, alles telt! Steeds vaker “betrap” ik mezelf op dingen. M’n schouders ophouden, bijvoorbeeld. Of dat ik bijna sluip rondom een onzeker paard, om hem niet te laten schrikken. Niet omdat ik zo wil communiceren, maar dat zijn m’n instincten. Dat ik toch bijna ongemerkt een pasje achteruit ga voor een erg energiek paard… Ook dat is een stukje communicatie richting het paard, waarmee ik per ongeluk plaats maak voor energie. Dat geeft echter meestal geen rust. Wat gebeurt er? Waarom doe ik wat ik nu doe? Ik moet mezelf die vragen blijven stellen om te kunnen analyseren en verbeteren.
Snap je?
Ik wil graag een idee delen en zorgen dat mijn paard m’n idee begrijpt. Dat is anders dan het ‘gewoon’ moeten doen, snap je? Je leert je paard mee te denken door ze vriendelijke vragen te stellen en geduldig op het juiste antwoord te wachten. Als ze gewend zijn mee te denken gaat dat snel. Maar voor ze weten dat ze mee mogen denken, gehoord worden, kan dat best een proces zijn. Onzekerheid om je stem te laten horen vraagt om een geduldig oor. Moeilijk, maar belangrijk.
Wat een goed idee!
Ik geef m’n paard geen opdracht, ik doe een suggestie. Of meer dan één, zoveel als nodig. Net zo lang tot paardlief het idee begrijpt. En dan doe ik of m’n paard een briljant plan had, wat een goed idee! Zo krijg ik uiteindelijk een actief en meedenkend paard die probeert zichzelf in te zetten. Inzet vind ik belangrijk en dit beloon ik graag en vaak. Ik heb liever één pas met 110% inzet dan vijf passen die ‘zozo’ zijn. Belonen met rust, samen even staan en ontspannen of met een snoepje. Want inzet moet beloond worden!
Twee of meer
‘Two or more individuals’ staat er in het Parelli principe. Met meer paarden tegelijk bezig zijn is tegenwoordig mijn uitdaging. Wat me opvalt is dat het voor paarden volstrekt logisch is om samen te werken. Ze vinden het oprecht leuk en meestal erg logisch. Als mens heeft het wat extra uitdagingen, maar als het allemaal loopt is het onwijs leuk om te doen.