De moeder van het meisje dat ik vorig jaar al een paar keer had les gegeven, appte mij. Trots liet ze zien dat haar negenjarige dochter een nieuwe pony had gekregen via een filmpje van een gezellig buitenritje. Ze wilde graag dat ik even langs zou komen om haar dochter wat tips te geven om rijtechnisch iets verder te kunnen komen. Dat vond ik natuurlijk geen probleem en al snel was er een afspraak gemaakt.

Problemen op de grond

Bij aankomst trof ik een erg lieve kruising IJslander aan. De opa van het meisje en het meisje zelf waren de pony aan het opzadelen. Ondertussen praatte ik even bij met de moeder. Het bleek al snel dat ze problemen hadden met het uit de wei halen en het braaf mee lopen. De pony kon ineens erg sterk worden en besluiten om de persoon aan de andere kant van het touwhalster mee te sleuren. De moeder zei: “Ze is er best verdrietig om dat d’r pony vaak niet wil luisteren, maar ze zal dat niet snel zeggen”. Het meisje is verlegen en stil, maar tegelijkertijd enorm leergierig en pikt snel tips op. Qua leerstof zou je haar als een volwassene behandelen. Een erg intelligent meisje die vreselijk veel van paarden houdt. Ze verkiest haar pony boven haar vriendinnetjes en is thuis ook altijd te vinden met een paardenboek in de handen. Het meisje had inmiddels d’r pony klaar om bereden te worden en nam haar mee naar de geïmproviseerde bak. Ze nam plaats in het zadel en de eerste rondjes onder het zadel zagen er prima relaxt uit. Ik vroeg haar waar ik haar mee kon helpen, of er mogelijk dingen waren waar ze tegenaan liep. Plots gaf ze aan dat ze de pony moeilijk uit de wei kon krijgen en dat de pony vaak niet naar haar wilde luisteren. De mond van de moeder viel open van verbazing dat ze dit tegen mij zei. “Zullen we dan niet gaan rijden, maar op de grond haar leren luisteren naar jou?” Ze knikte bevestigend.

Opdrachtjes

In de auto had ik nog een touwhalster liggen en bij de stal hing een lang halstertouw. Zowel het meisje als de familieleden wisten niks over grondwerk. Ik liet het meisje met de pony lopen door de bak en ik legde ondertussen wat hindernisbalken neer. De pony deed niets anders dan de hele tijd afgeleid zijn en ondertussen zelf stoppen om overal en nergens gras te eten. Het probleem was duidelijk. Ik gaf haar de opdracht om de pony te laten stoppen met de voorbenen over de balk heen en de achterbenen erachter. Dat bleek aanvankelijk een erg lastige opdracht te zijn. De pony liep gewoon rustig door en reageerde niet op haar aanwijzingen. Ik hielp haar om via lichaamstaal aan te geven dat ze wilde dat de pony stopte, precies boven de balk. Als d’r pony besloot dat ze een paar stappen vooruit wilde zetten dan zou het meisje d’r pony diezelfde stappen weer in de achteruit zetten. Binnen een klein kwartiertje kon ze zonder problemen de pony over elke balk laten stoppen die ze maar wilde. Ondertussen hielp ik haar om de afstand meer te vergroten tussen haar en de pony. Zij zou van de pony weg moeten kunnen lopen terwijl de pony bleef staan. Dit ging erg goed. Al na een paar minuten kon ze op een meter of acht afstand staan, terwijl de pony braaf bleef staan en haar verwachtingsvol aan keek.

De interesse van het dier was gewekt. Het dacht niet meer aan gras eten, maar lette erg goed op om geen signalen meer te missen. De volgende stap zou zijn om de pony los te doen. Ondertussen liepen we steeds richting de pony om de pony van ons weg te sturen. Ik legde het meisje uit wat ieder signaal betekende dat de pony liet zien. Het meisje lette erg goed op en al snel wist ze precies wat ze moest doen. Het was geweldig om te zien. De pony knalde constant als een bezetene van de ene naar de andere hoek, precies zoals ze in de wei ook deed om zich niet te laten pakken. Ik stuurde de pony rustig bij me vandaan. Dat was de tactiek, de pony nieuwsgierig maken om te komen door het dier rustig weg te sturen. Het dier was immers gewend om lekker weg te rennen wanneer je het dier graag wilde pakken. We gingen dus tegenovergesteld aan het werk. (Voor de lezers: verwar dit niet met een join-up want dat was dit bij lange na niet.) Net toen deze besloot om langs me lang me heen te willen galopperen sloot ik die doorgang tussen mij en omheining en zwaaide het lange halstertouw in het verlengde van mijn arm. Onmiddellijk stopte de pony in de hoek, draaide zich om en keek mij aan met gespitste oren. Het dier bleef mij aan kijken en samen met het meisje bewoog ik mij in de richting van de pony. Soms stopten we even een paar keer op aanwijzing van de pony. Zodra het kon liepen we weer door richting het dier. Het was een kwestie van een minuut of twee toen we de pony rustig konden pakken.

Een transformatie

We klikten er weer het lange halstertouw aan en deden opnieuw de oefeningen waar we mee waren begonnen. Ik gaf het meisje de opdracht om kriskras door de bak heen te lopen, krappe wendingen te draaien, schijnbewegingen te draaien en steeds op de plek van de pony te willen zijn. Zonder problemen volgde de pony. Wat het meisje ook vroeg van het diertje op afstand, het diertje deed het trouw. Zelfs het gras was niet meer interessant. De pony’s in de wei ernaast begonnen te galopperen en trokken een sprintje. Normaal rukte de pony van dit meisje zich los om mee te gaan doen. Dit keer maakte de pony geen aanstalten om mee te willen doen. Het trok zich nergens wat van aan, maar reageerde vol verwachting op de nieuwe aanwijzing.

Uiteindelijk verlieten we de bak waar we lyrische ouders tegen het lijf liepen. Ze hadden bijna de hele tijd gekeken en vonden de transformatie van de pony ongelooflijk. Ze raakten er niet over uitgepraat en ook het meisje glunderde. Eigenlijk was de pony niet zozeer veranderd, dat was gewoon al die tijd een braaf diertje geweest. Maar als je de taal niet begrijpt van een paard dan is het wachten op miscommunicaties. Dat begint klein en kan uitgroeien tot paarden die probleempaarden genoemd gaan worden. Over een tijdje ga ik er weer heen. Ik ben erg benieuwd of de band tussen die twee nog hechter is geworden.