Soms geef ik de paarden iets om te onderzoeken. Deze keer was het een parasol. Aan het einde van het zomerseizoen was deze in de opruiming goedkoop genoeg om mogelijk gesloopt te worden. Ik leg de parasol met stok op zijn zijkant in de bak, terwijl de paarden op de wei staan. De parasol mag best op het zand, ze hebben gras en honger wint van nieuwsgierigheid. Haflingers hè?
Ieder op zijn eigen wijze
Na een minuut of tien besluit ik dat de parasol maar naar de paarden gaat, want ze zijn niet van plan te komen. Dus ik wandel met sol en al de wei op. Gelijk komt Annabel even kijken, ruiken, voelen en proeven. Niet eetbaar, voelt als stof, ruikt niet naar ons. Klaar mee.
Pup onder de parasol
Pup komt ook, gelijk helemaal bij me onder de parasol. Wat nou bang? Gewoon nieuwsgierig! Helemaal goed, ik draai de parasol rondjes en Pup vindt ook dat geluid oké. Ik sla hem dicht en weer open en ook dat mag best. Ook Pup is parasol-proof.
In de hoek van de wei zie ik Mees kijken en weg draaien. “Ojee ze heeft weer wat bedacht” vreest hij. Niet kijken, dan is het er ook niet. Kleine Brynn van drie lentes jong kijkt wel, loopt op afstand langs, loopt later dichter bij langs, gaat kijken, achteruit en doet haar eigen approach and retreat. Tot ze besluit dat het niet echt iets is om je zorgen om te maken.
Kate is de baas, de alfamerrie. Die onderzoekt niet, dat doen haar onderdanen voor haar. Ze bemoeit zich niet met dit soort onbenullige activiteiten, daar is ze niet voor. Ze is nooit onder de indruk, dus nu ook niet. Of toch wel? Want ze kijkt wel naar de parasol, zeker als Bel en Pup ermee bezig zijn. Maar er is geen aanleiding om zelf op onderzoek te gaan, dus blijft het bij kijken en koel doen.
Ondertussen doet Mees nog steeds of er geen parasol is. Als hij per ongeluk in zijn eentje achter blijft, terwijl de andere vier aan de andere kant van parasol staan, rent hij in paniek langs de sol, tegen Brynn aan. Die geeft Mees op haar beurt gelijk op zijn lazer, want er is geen paniek en zeker geen reden om tegen haar aan te lopen. Mees rent weg, eerst richting parasol maar bedenkt zich en springt 90 graden om, een andere kant op.
En alles gaat weer eten.
Brynn gaat nog een keer kijken bij de parasol, maar is na inspectie toch niet onder de indruk. Stom ding. Na drie kwartier besluit Mees dan toch ook maar eens te gaan kijken. Hij heeft de parasol in de gaten gehouden, net als Kate dat aldoor doet. Maar al grasetend en met een omtrekkende beweging staat hij dan toch bij de sol. Ruiken, eten, even om hem heen kijken, ruiken, kijken, beweegt de parasol eens en is nog een beetje onder de indruk. Maar zijn moed is nu op, dus gaat hij eerst weg en komt later terug.
Bij de tweede benadering van Mees vertelt Pup hem even dat het een onding is. Dat het op haar gras staat, dat je niet eens je hoofd er tegen kan schuren. Ofwel, stom ding!
Wat leren de paarden?
Af en toe krijgen de paarden iets om te ontdekken. Zo hebben ze al verschillende kartonnen dozen versnipperd, bubbeltjesplastic laten ploffen, een poolnoodle verpulverd en nog veel meer. Wat ik ze aanbied gaat meestal stuk tijdens het experiment van de paarden, de krachtmeting kunnen de meeste materialen niet hebben.
Meestal vinden ze het onderzoek leuk, spannend, maar lollig als een spookhuis of een achtbaan voor mensen. Door zelf te ontdekken zonder menselijke bemoeienis worden ze stoerder, denk ik. Ze kijken ook naar elkaar, hoe het object zich gedraagt rond anderen. Ze leren van elkaar en met elkaar, zoals een kudde dat in het wild ook doet. Ik leer weer van het observeren, hoe verschillend ze allemaal zijn en reageren. Maar ook in welke volgorde ze reageren. Zoals de baas van de groep nooit komt, tenzij er eten in het spel is. Dat onderkoelde reageren bij vreemde objecten werkt bij onze hele groep, want dat is wat ze gewend zijn van de baas. Een wijze les voor mij, niet focussen op objecten maar gewoon op waar je mee bezig bent.
Hoe ze vreemde dingen benaderen is ook zo bijzonder om te zien. Kijken, erlangs lopen, kijken en weer weg. Ze nemen echt de tijd voor onderzoek, nemen afstand en komen er later op terug. Zo leren paarden dus, door even met iets bezig te zijn en dan vier of vijf keer er even op terug te komen. Dat kan ik meenemen in mijn training, als ik nieuwe oefeningen aan wil leren. Beetje eraan snuffen, vier keer op terug komen en tussendoor bekende dingen doen.
Wat leer ik van het observeren?
Door van een afstandje te kijken hoe verschillende de paarden reageren, leer ik hun karakter nog beter kennen. Hoe ze onderling communiceren; de verschillende manieren van kijken en quasi nonchalant langs lopen bijvoorbeeld. Van dat gedrag wat in eerste instantie misschien niet opvalt, maar als je vaker kijkt de patronen rond nieuwe objecten ziet. Gewoon zitten, kijken en genieten.