Toen ik Casindy kreeg, was ze eigenlijk onberijdbaar. Zodra je in het zadel zat begon ze te rennen als een kip zonder kop. Ze zette haar nek erop, drukte haar rug weg en daar ging ze. Idioot hard en plat door de bochten. Ze wist niet hoe ze haar lijf moest gebruiken en mensen hadden haar zich nooit écht comfortabel laten voelen onder het zadel. Genoeg reden voor haar om aan te nemen dat een ruiter echt stom was. Eén ding wist ik zeker: zo wilde ik het niet. Niet voor haar, niet voor mij. Nu, vier jaar later, is ze bijna te rijden als ‘normaal paard’. Ik kan met zekerheid zeggen dat grondwerk hier enorm aan heeft bij gedragen en ik zal uitleggen waarom. Continue reading →